Quæftio de natura Deorum duas tanquam appendiculas habet, alteram de Divinatione, alteram de Fato, quibus adjectis demum plenè perfectéque fatisfactum ei quæftioni videtur. Itaque Cicero eam, quæ eft de Divinatione, duobus libris pertractavit. In primo libro inducitur Q. Frater omne Divinationis genus defendens è Stoicorum difciplina. Duo ergo facit divinandi genera, unum artificiofum, alterum naturale; artificiofum partim conftare ex conjectura, partim ex obfervatione diuturna: naturale, quod animus arripiat, aut excipiat extrinfecus ex divinitate, unde omnes hauftos animos libatófque habeamus. Artificiofa divinationis hæc genera ponit, extifpicum, eorúmque qui è fulguribus omnique oftentorum genere prædicant, tum augurum, eorúmque, qui fignis & ominibus utantur, omnéque genus conjecturale in hoc ferè genere ponit. Illud autem naturale aut concitatione mentis edi, &quafi fundi videtur, cùm homines per furorem vaticinantur, aut animo per fomnum fenfibus & curis vacuo providetur. In fingulis autem generibus non tam rationibus, quàm magnâ exemplorum copia utitur: quibus hoc effici putat, ut, quanquam eorum caufa afferri nullæ poffunt, tamen quoniam acciderint, de ip A 2 fius |