menti

preparationis ac difpofitio

nis ubi illud fufficere, quod erat obvium, fi Patres Tridentini ita fenfiffent,non modò ubique tacetur, fed etiam ftudiosè devitatur, ut oftendit ipfe verborum tenor, & gefta Concilii mox referenda pandent.

Nec dicant illud difponere, effe vocabulum, quod fufficientia æquivaleat: non enim vocem tam obviam tam neceffariam Synodus refugiffet, fi fuæ intentioni refpondere, fuis verbis æquipollere vide

'retur.

Quin ipfa Synodus mentem fuam & intentum, ut vocant, jam inde Seff. xiv. à proœmio Seff. xiv. palam profitetur, nempè propter multiplices errores exactiorem & pleniorem definitionem tradi oportuiffe, ut fu

pream

Sup. cap. 19. prà retulimus. Quos autem errores? İllos Lutheranorum fcilicet, qui malum, qui noxium, qui carnalem putarent effe pœnarum metum. Eum autem errorem Tridentini Patres, ftabilitâ ejufdem timoris utilitate, pietate ex Spiritu fancto profectâ, ipsâque prætereà tam utili, tam ne

eeffariâ ad juftitiam impetrandam præparatione ac difpofitione ita confutant, ut nihil aliud requiratur. Sin autem ad illud decurrunt, hîc omiffam dilectionem, ac tantùm expreffam fpem venia: jam refpondimus, non proinde exclufa, fed potiùs fuppofita fuiffe cætera exSeff. VI. An enim exclufam putant ibi requifitam fervandi omnia præcepta voluntatem, cujus hîc nulla mentio eft: An verò ipfam fidem, quam Synodus non magis expreffit? Abfit. Hæc ergo fuppofita ut aliundè certa & alibi definita. Spes autem venie exprimitur, quippe quæ pertineat ad exprimendam timoris illius naturam, qui abfque fpe veniæ, triftis omninò effet, & anxius nimis, ac desperationiquàm timori propior. Synodi autem exponendæ rationem ac regulam tradimus eam pri- ligendæ & exmùm, quæ hæreat proprietati ac fimplicitati verborum: cui fcilicet, parare, difponere, fit parare, disponere; non autem fufficere. Tum, quæ Synodi mentem intentumque refpiciat, ut modò fecimus. Tertiò,

XXVII. Quam intel

plicandæ Sy

nodi fequamurregulam

Ibid.

XXVIII. Sanctæ Sy

hiftoriâ Car

quæ Synodi dicta non disjungere, & inter fe collidere, fed coaptare & conciliare intendat; quod huc ufque præftitimus. Quartò, quæ ejufdem Synodi geftis per optimos relatores, fede Apoftolicâ probante digeftis fidem adhibeat ; quod mox præftabimus, tefte doctiffimo Cardinale Palavicino. Denique, quæ exempla ab eâdem Synodo propofita, quidve ex iis elici velit, diligenter attendat; neque fupponat, verbi gratiâ, Ninivitas folo timore concuffos, aut per pænitentiam folis terroribus plenam, nullo interveniente actu caritatis, ad Jone prædicationem mifericordiam à Domino impetraffe: quod eorum temporum ratio ne cogitari quidem finit.

Hactenus ex tenore verborum: nodi gefta Sef- nunc ipfa Synodi gefta ex prædicti fionis v1. ex Cardinalis hiftoriâ releganius. Nedinalis Pala- que neceffe eft, ut hujus auctoritavicini ubi tem commendemus, cùm id abunetiam quæri- dè fufficiat, quòd fedis Apoftolica juftitiæ ad a- juffu hanc hiftoriam fufceperit, ejufmorem ami- dem approbatione ediderit, vifis perpenfifque actis Synodalibus mu

:

tur de amore

citiæ, non au

tem ad amo

hierit ; eo præfertim confilio, ne fal- rem spei, u fa & aliena tantæ Synodo fuppo- vocant & concupifcennerentur, atque imputarentur: qui tiæ, referen etiam futurus eft hujus tractationis fructus.

Quo in argumento ita verfari nos oportet, ut à Cardinalis fententiâ ipfa Synodi gefta diligentiffimè fecernamus, cum illa fit, magni licet, fed tamen privati doctoris, hic ipfe Concilii fenfus.

do.

cap. 13, edit

Ergo ad Seffionis vi. cap. vi. hoc Lib.v111. dignum obfervatu refert: timore & Roma, 1656. fiduciâ conftitutis, eò proceffum effe p. 714.75 à Patribus, ut hoc adderent, quod nempè, his pofitis, incipiunt diligere Deum tanquam omnis juftitia fontem & proptereà moventur adverfus peccata per odium aliquod & deteftationem. Cæterùm narrat Cardinalis, quod ad Dei dilectionem attinet, in primâ formulâ nullam hujus actus mentionem fadam: fed admonitos Patres à quatuor graviffimis auctoribus, ut adderetur etiam aliquis caritatis actus, idque ita approbatum & confectum fuiffe. Ex quo planè conftat, voces illas de diligendo Deo ut juftitiæ fonte, ad quem

dam caritatis actum apponendum, ex Patrum inftituto fuiffe additas: adeò non refugerunt,quod nunc recentio res faciunt, quin in juftificationis difpofitionibus aliquem actum caritatis agnofcerent, ut eum potiùs ftudiosè apponendum curarent.

Quam fententiam à viginti tribus Patribus exprefsè approbatam, cùm aliis non placeret, memorat Cardinalis acriter à Theologis fuiffe defenfam, qui hoc etiam fcriptum reliquerint, non ibi actum de ipfo habitu caritatis ; fed quia in illâ parte ubi de pænitentia (difponente ad juftificationem ) agebatur, nulla erat amoris facta mentio, vifum esse, cum actis fidei &fpei, addendum etiam dilectionis actum aliquem, cùm pænitentia, fi tota timoris effet fine amore juftitia, aut dolor de peccatis totus effet ex metu, & non ex Dei offensâ, infructuofa effet. Certum ergo eft, ftudiosè additum de amore juftitia, qui ad actum caritatis pertineret, ac fine illo actu irritam ac fterilem pœnitentiam futuram fuiffe: quo quid eft clarius?

Quin etiam Cardinalis id firmat