CHAPITRE PREMIER. DE DIE U. 289. LES plus célebres Philofophes parmi Les Anciens idées faines nité. la Divi les Anciens, ont eu des idées très faines ont eu des d'un Être fuprême: fi quelques uns ont nié de l'existence des Dieux, c'étoit parceque, fentant les abfurdités qui naiffoient du dogme de leur pluralité, ils fe croyoient obligés à s'opposer à fes progrès. Mais ils ne travailloient à détruire une doctrine auffi injurieuse à la Divinité que pour mieux établir celle qu'ils enfeignoient fur la nature d'un Être éternel (1), incorpo (1) Πολλὰ μαλ ̓ ὡς ἀγένητον ἐὸν, καὶ ἀνώλεθρόν ἐσιν Expers. ortûs Parmenides, in fophiftâ Platonis apud Clem. Alex. V. from. p. 603. rel (1), fe fuffifant à lui-même (2), parfaitement bon (3), infini (4), im Dii femper fuerunt, & nati nunquàm funt, fiquidem æterni funt futuri. Cic. 1 de Nat. Deor. Sect. 123, p. 196. Voy. Clem. Alex. loc. cit. & feq. Πρεσβύτατον * όντων, θεός· ἀγέννητον γδ. Antiquiffimum eorum omnium quæ funt, Deus; ingenitus enim, Dicebat Thales in Laert. lib. 1, fect. 35. દ (1) Εῖς θεὸς ἐν τὲ θεοῖσι ὲ ἀνθρώποισι μέγιτος, Οι τι δέκας θνητοίσιν ομοίῖος, οὐδὲ νόημα. Maximus in genere & Divûm, atque hominum Deus unus; Qui nec corpore, nec mente eft mortalibus ullis. Omnis enim per fe divûm natura neceffe eft (3) Αγαθός όγε Θεὸς τῷ ὄντι τε, και λεκτέον οὕτω. Bonus ipfe Deus reverà eft, & ita dicendum. Plato II, de Rip p. 379. B. & in Timao. (4) e Des dicit Poëta Agrigentinus Empedocles. apud Clem. Alex, lib. 5, Strom. p. 587. muable (1), immobile (2), impaffible (3), immortel (4), ineffable (5), omniscient (6), Οὐκ ἔσιν πελάσασθαι ἐν ὀφθαλμοῖσιν ἐφικτὸν Aut manibus via, quæ reverà est maxima, mentes : Ut credant hominum, quæ non deducere poffit. (1) Αδύνατον καὶ θεῷ ἐθέλειν αυτὸν ἀλλοιοῦν. Impoffibile Deum mutare fe velle, &c. Plato II. de Rep. p. 381. C. (2) Plato in Parmenid, tom. 3, p. 138, vocat Deum five unum immobilem, ¿xívylov. 139. A. Jamblicus de Myfteriis, p. 15. Edit. Tornaf. Alcinoüs in Platonem ἐνεργεῖ δὲ ἀκίνητος αὐτὸς ὤν. (3) Δόγμα μεν της φιλοσόφων, ἀπαθὲς εἶναι τὸ θεῖον, Philofophorum dogma eft, nullis paffionibus obnoxium effe Deum. Sext. Empir. 1. Pyrrh. Hypoth. Sect. 225. Plato in Epimonide, p. 985. A. B. (4) Xenophanes Ægyptiis præcipiebat, fi Ofirin mortalem crederent, ne eum colerent; fi Deum, ne deplorarent. Plutarch. in Amatorio, p. 763. D. t. 2. (5) Illum quidem quafi parentem hujus univerfitatis invenire, difficile ; & cum jam inveneris, indicare in vulgus, nefas. Plato in Timao, tom. 3 a pag. 28. (6) Eft profectò Deus, qui que nos gerimus, au auteur du bien (1); le principe, la cause & la fin de tout ce qui exifte (2); dominant (3), gouvernant ce monde qu'il a créé (4) ; enfin, tout-puiffant (5), & heureux (6). ditque, & videt. Plautus captiv. 11. 2. 62. Εἴςι μέγας ἐν οὐρανῷ Ζεὺς, ὃς ἐφορᾷ πάντα καὶ κρατύνει. Eft magnus in cœlo Jupiter, qui intuetur omnia, & gubernat. Sophocl. in Electrâ, v. 174. (1) Nam cùm conftituiffet Deus bonis omnibus explere mundum, mali nihil admifcere, quidquid erat quod in cernendi fenfum caderet, id fibi affumpfit..... fas autem nec eft, nec unquàm fuit quicquam nifi pulcherrimum facere eum, qui fit optimus. Plato in Timao, p. 30. A. B. (2) Arift. Metaph. lib. 2, c. 2... Plato in Timao... Proclus, Theol. Platonis, lib. 3, cap. 21. (3) Theognidis, v. 373 & feq. Maxim. Tyr. diff. 1; P. S. (4) Horatius,lib. 1, Carm. od. 12, v. 13.. Oppianus de Pifcat. lib. 2, v. 3. Vid. c. 4 de cette Partie. (5) Facile eft omnia poffe Deo. Ovid. I. de arte, v. 564. Immenfa eft, finemque potentia cœli (6) Ariftot. de Calo, lib. 1, cap. 9. |