1 Cujus rei teftis eft Societas noftra, quæ quanquam ingenium tuum & immenfam eruditionem tanti femper fecit, quanti profectò debuit: tamen te multo majori in pretio habuit propter tenerum illum pietatis fenfum, continuam animi ad Deum converfionem, nunquam intermiffum corporis afflictandi ftudium, quo præfulgebas. Teftis Roma, que te in facris illis Conventibus, quos Congregationes vocant, de ritibus facris fæpius audivit non minùs piè quàm doctè differentem. Teftis ipfe fummus Pontifex virtutis æftimator peritiffimus, qui te non modo Romana donare purpura voluit, fed etiam reluctantem oblatos honores femel & iterum follicitè deprecantem, pro poteftate fua præcepto adegit fufcipere. Quas laudes, tua ut modeftia obfequerer, prætermififfem filentio, nifi aliqua ex parte ad Societatem noftram pertinerent. Enimverò Societatis noftræ laus eft non exigua, quod tranfmissa tibi à Majoribus pietatis femina foverit inftitutione, & ad faftigium perduxerit; quod te tam fane doctrina virum, tam feverum fanctiffimarum legum fuarum cuftodem, alumnis fuis Magiftrum, Collegiis Rectorem præfecerit ; quod communia negotia procuranda tibi perdiu commiferit. Ejufdem laus eft longè maxima, quod affumptus in Purpuratorum Patrum Senatum, & avulfus à fratribus, nihil de priftina erga cos charitate remiferis : fed volueris commune cum iis retinere domicilium, communem menfam, communia prope omnia, Quod quidem intelligimus, quàm fit nobis honorificum; quam idoneam, quam paratam adverfus amulorum obtrectationes nobis præbeat defenfionem. Hæc cùm apud te reputabis, æquiori animo feres, ut fpero, virtutes tuas à me omnium oculis eße fubjectas. Neque enim negaveris, fas mihi fuiffe illius Societatis caufam agere, cui quamvis multa hactenus rependifti, tamen plurimum debere te non inficiaris; ego debere me omnia profiteor, Quo etiam nomine me tibi placiturum eße confido, SANCTÆ ROMANÆ ECCLESIÆ CARDINALIS EMINENTISSIME EMINENTIÆ TUÆ, Parifiis, 9. Kal. Febr. anno M DCC XIII. Devotiffimus & addictif- ADMONITIO AD LECTOREM. Lariffimus vir Domnus JoanC nes Mabillonius, cujus opinionem de veteribus Regum Francorum Diplomatibus non fequebar, eruditionem magni faciebam, memoriam etiam nunc veneror, prior mecum de quibufdam fcriptis manu codicibus difputationem aperuit. Datâ occafione ufus fum, non invitus; ac libere expofui, quid de iis fentirem fancti Auguftini codicibus, qui fæculo nono in Corbeienfi Monasterio fcripti funt, & inde in San-Germanenfe Cœnobium translati. Ad Dif ceptationem igitur, quæ tum erat in manibus,brevem fuper eâ re adjeci Appendicem, in qua oftendere conatus fum Codices iftos Corbeienfes ab om ni fufpicione falfi non effe immunes. Appendicem hancMabillonius non attigit, ac ne legit quidem, fi amicis ejus fides eft:verùm doctiffimo Scriptori ad alia festinanti vicariam fuppofuit operam fodalis ejus Domnus Petrus Cuftantius, & eorum fcripfit Vindicias manuscriptorum codicum, quos impugnaveram. Cujus libro, ut primùm vidit lucem, refpondere decreveram : fed quia bellici tumultus his concertationibus litterariis parum idonei videbantur, fpe proximæ pacis diu delufus, distuli in dies, fenfimque aliquot anni elapsi sunt. Hujus tamen procraftinationis eum faltem fructum fum confecutus, ut propofitam quæftionem penitiùs perfpicerem & tractarem uberius. Neque enim jam fo * De vet. Reg. Franc. Diplom. Difcept. 1. pag. 344. |