6. 4. Dominum enuntiant. Quid enim clamant aliud singularum

creaturarum natura, proprietates , fummaque ab Ente fu-
premo dependentis, quàm je autorem habere perfectilimum,
qui laudari satis ac benedici nunquam possit?

Etsi istum sibi finem in creanda hâc rerum universitate
proposuit Deus , negari tamen minimè decet , quin hunc
scopum speciali quodam modo intenderit , cum hominem
creavit ad imaginem fuam , cùm ipsi indidit divine parti-
culam aura, inspiravitque in faciem ejus spiraculum vita,
do fecit eum in animam viventem , quod quid aliud est,
quam talem hominem condere, qui pollet Conditorem fuum
& cognoscere, di amare , & laudare? Neque ill:id solum,
cùm expleto mortalis hujus vita curriculo , cæleftem beati-
tudinem, ad quam obtinendam ordinatus eft, a

affecutus fuerit , sed etiam quandiù in hac lachrymarum valle pere- . grinatur, futuramque ac permanentem civitatem inquirit : quamobrem paflim Scriptura , populos omnes, Regesque ero Principes terra, juvenes dy virgin?s, fenes cum junioribus invitat ut laudent nomen Domini , nec illum debito

praconiorum tributo defraudent.

At quoniam varie multiplicesque occupationes quibus detinentur plerique homines , five in re domestica curanda , five in adimplendis injunctis fibi muneribus, eos non finunt fupremo Numini quandiu aut quoties vellent debitas laudes rependere ; &quum effe cenfuit Ecclefia , ut huic officio quod illi satis commodè exequi non poffent, quasi Vicarii succederent , qui fingulari quodam jure huic muneri addiéti, fuso & univerforum Fidelium nomine , juge illud labiorum facrificium diu noctuque Deo offerrent. Atque eas effe partes voluit illorum omnium , qui Beneficiis gaudent Ecclefiafticis, qui facris Ordinibus majoribus initiati sunt , tum etiam eorum qui ex utroque fexu publica Religionis vota emisêre. Quo quidem munere quid sublimius excogitari poteft ? fiquidem qui eo titulo Deo mancipati sunt, illud etiam in terris degentes incipiunt exequi , quod in æternium profequuturi sunt in cælis , ac ne quis feinsum decipiat; quantò nobilius est ministerium iftud , tanto severiùs ac strictiùs exigitur , nemoque fe poteft ab eo exsolvere quis in grave peccatum incurrat.

17.

fitum nobis ciim in hac vita tum in altera finem proximè Attingit. Unde etiam intelligere eft quot & quæ dotes in iis requirantur qui has vices obeunt. Ac primò quidem Sancti efle jubentur, ab iis scilicet criminibus immunes, quæ animas coinquinant redduntque Deo invisas. Quamobrem nunquam excidant è memoria hæc Regis Prophetæ verba : Peccatori autem dixit Deus : Quare tu enarras justitias meas 49. & assumis teftamentum meum per os tuum? Tu verò odisti v. disciplinam & projecisti sermones meos retrorsum. Neque Sapientis monitum : Non eft fpeciosa laus in ore peccato- Ed sis. Qua quidem non fic intellecta velimus , quasi qui Deo 15. displicent , hoc ipso sint ad precandum inhábiles

. Possunt enim verò atque etiam debent pro fuo instituto preces ad Deum fundere vel ipfius Ecclefiæ nomine cujus vota semper Deus exaudit , vel etiam ut Deum fibi faciant propitium.

Porro ad Sanctitatem quam in orantibus preces exigunt, Attentio animi, cordisque affectus accedant necesse est cum debita in externo corporis habitu reverentia ac modestia. Hi quippe actus ipsam vera orationis naturam conftituunt. Ita ut neque ille orasse neque officio Ecclefiaftico fati feciffe cenfendus fit , qui aut liberâ voluntate , aut negligentiâ ultrò susceptâ

atque admissâ , Horas Ecclesiasticas aliis cogitationibus abstractus , irreverenter nec pro debita atten. tione recitavit. Quàm porro pauci sunt qui ad hæc feriò animum advertant ! sic tamen Isaïas, fic Christus ipse adversùs bijusmodi adoratores invehuntur ; Populus hic labiis ma me honorat , cor autem eorum longè eft à me. Addit 7. D. Paulus: Si orem linguâ, mens mea line fructu est. Quid ergo ? Pfallam fpiritu , pfallam & mente. Hinc & admonet 14 Rex Propheta : Pfallite fapienter Hanc enim à nobis divina Majestas quam precibus demereri volumus , reverentiam exigit.

Sed esto divinæ gratiæ auxilio adjuti, eam omnem quam patitur humana natura infirmitas, arimi attentionem , eum cordis affectum , eam totius corporis reverentiam adhibuerimus ; än idcircò quasi planè securi acquiescere debemus? nobiles illos potius fpiritus , quos Sapiens' his verbis , inspirat , induamus : Glorificantes Dominum quantumcun- 43

I

PC

F

magnificentia ejus ; benedicentes Dominum, exaltate illum
quantùm potestis , major enim est omni laude ; exaltantes
illum replemini virtute , ne laboretis ; non enim comprehen-
detis. Beati qui semel Domina mancipati fanétum nomen
ejus fic benedicere enituntur.

Porrò cùm Ecclefiæ nomine laudes ista supremo Numini
impartiantur , &quum fuit eafdem publică autoritate ordi-
nari, neque privato uniuscujusque affe&tui permitti , sed ab
ipfamet Ecclefia revocari ad certum communemque ritum,

Haud multò post conditum mundum fuus erat nature Legi
Ben, 4. proprius Deum orandi modus ; siquidem Enos filius Seth di-

citur cæpisse invocare nomen Domini, fed neque dubium
effe poteft quin dur ante hunc Patriarcham nomen Domini
invocatum fit ; cùm invocatio ifta à vera religione abelle
non poffit. Sed Scriptura , fecundùm mentem sanctorum Pa-
trum, voluit nos his verbis docere Enos pecuiarem quem,
dam Dei cultum, ceremoniasque aut preces magis commu-
mes celebrioresque , quàm qua antea in ufu fuissent , infti-
tuisse. Expressius nobis propriufque aliquid de Bei laudibus
suppeditat lex Mofaica. Praterquàm enim quòd varia
cantica ipse Moïses ediderat à Iudæis Sapius recitanda
quibus doo acceptorum à Deo bencficiorum memoriam revo-
carent , ex fefe mutuò hortarentur incitarentque ad

per-
feétam divinæ legis observantiam , Pfalmos David compo-
Juit ; plures Levitarum cætus , à quibus ftatuto tempore
præfcriptoque modo cantarentur instituit. Porrò in nova
legé sacri Ministri fimul cum fidelibus, certis temporibus
locisque etiam fervente persecutionum aftu conveniebant,

Wt Deo ac Christo Jesu debitum offerrent laudis sacrificium, Apol. ita referente Fustino Martyre. Poftquàm verò Imperatores ad Ano Ac Reges Christianam Religionem amplexi sunt : tum fpe

fiali majorique curâ in hoc incubuit Ecclesia ut officii di-
vini ritus omnes inftitueret e stabiliret , variasque illius
partes in varias etiam diei ac noctis horas partiretur.
Quem ad laborem adsciti funt à summis Pontificibus viri

doctrinâ & fanctitate præstantissimi. Cujus rei fidem
faciunt quæ ab Historie Ecclesiasticæ referuntur Scriptori.
0:48 de Sanctis Damaso, Hieronyme ,@regeria Magno , aliif
que poterimis

,

Oficium , accur ante Ecclefià, digeftum conftitutumque fuit *t eodem ritu ac modo tum Pastores al Ministri, tum ipse fidelium cætus fupremá Majestatis laudes concinant : invaluit tamen , plurimis juftisque de caufis, ea apud fingulares Ecclefias consuetudo , ut communi Liturgia peculiares propriafque preces interfererent. Quam quidem confuetudinem eò diligentiùs servandam putarunt , quòd quacunque ab ipfis hunc in modum ordinata fuiffent , ea cernerent von mediocriter conferre ad fovendam fidelium pietatem, ad propagandos religiosos majorum suorum ritus, ad excia tandan memoriam tot eximiarum virtutum , quarum exemplum objiciebant fancti illi ac pii viri qui suis in Provinciis vixissent ac deceslissent.

Rotomagensis Ecclesia , utpote antiquisuma , fuum fibi propriúm Oficium retinuit. Verùm in tot seculorum decurJu, multa immutata , multa omissa , quadam etiam inserta funt , que hodiè pro falfis aut dubiis habentur. Adde quòd nunc jam nulla veterum Breviariorum exemplaria suppetant, primas pracipuasque noftri in hac sede Archiepiscopatûs partes esse duximus, novam Officii divini editionem procurare. Atque ideò plures hujus nostre Metropoleos Canonicos, omnibus que ad Diæcefim Rotomagensem universam- . que Provinciam spectant , instrumentis

ac doctrinis probè instructos induximus ut mutuis & inter fe & nobiscum collatis fermonibus opus tandem ad eum perfectionis gradum perduceretur , ad quem perduci poffe, solo divini cultûs zelo incitati speravimus. Opere demum confe&to , do cum Capitulo noftro communicato hanc novi Breviarii editio.' nem vobis, Fratres charissimi co animo suppeditamus ut fispremo Numini laudes debit as perfolvatis religiofiùs. Mandamus infuper ac pracipimus omnibus & singulis noftra Diæcefis Paftoribus, Capitulis, Monasteriis, Collegiis, & aliis Clericis nobis subditis ad divinum Oficium sive publicè , five privatim aftrictim , ut hoc Breviario autoritate noftrâ de confenfu venerabilium Fratrum noftrorum Ecclesia noftre Métropolitane Canonicorum edito deiizceps utantur , prohibemusque ne aliud quodvis five publice in Choro five privatim extra Chorum recitare prafumant : Declarantes omne aliud Breviarium die Fefto sanctissima

á iiij

interdiétum prohibitum & illicitum.

Datum Parisiis die vigefimâ nonâ menfis Maii anno millefimo feptingentefimo vigefimo act ave.